Πηγή: https://www.ebooks4greeks.gr/to-dentro-ths-alhthinhs-eyxhs «Και πού βρίσκεται αυτό το δέντρο;» «Πέρα μακριά, στο Μαγικό Βουνό». Και από τα πέρατα της γης φτάνει ο καθένας εκεί, να κάνει τη μία και μοναδική ευχή. Να την ακούσει το καλόψυχο Δέντρο και να την πραγματοποιήσει. Δυο μικροί, ο Θοδωρής κι ο Φώτης, θα ξεκινήσουν για τον ίδιο προορισμό με ένα τριαντάφυλλο στο σακίδιό τους και μια ευχή στην καρδιά τους. Είναι η αληθινή ευχή; Θα προλάβουν το Δέντρο που μέρα με τη μέρα μαραζώνει από την πίκρα και τα βάσανα των ανθρώπων; Μια ιστορία για τη δύναμη της αληθινής αγάπης, για το τι θέλουμε, τι μπορούμε, τι είναι σημαντικό και τι όχι. Μια ιστορία παραμυθένια για το μεγάλο κι όμορφο παραμύθι της ζωής. Συγγραφέας: Χρυσούλα Λουλοπούλου Εικονογράφηση: Ευτυχία Κουκουζέλη-Δημακοπούλου Έκδοση ebook: Σαΐτα (πηγή) Έτος έκδοσης: 2013 ISBN: 978-618-5040-04-8 Μέγεθος: σελ. 28 / 4.5 Μb Μορφή: Pdf Online, AudioBook Διαβάστε: ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΚΑΛΑ; Δεν ξέρω τι έγινε. Μοιάζει, λες και μερικοί από τους ιθύνοντες(;) για την Παιδεία δεν είχαν πάει ποτέ σχολείο. Δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι η Τάξη και πώς λειτουργεί. Ή αν ξέρουν, δεν τη σεβάστηκαν ποτέ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμένα μου δημιουργείται η εντύπωση πως η Υπουργός και οι λοιποί που σκέφτηκαν αυτό το φρικιαστικό ανοσιούργημα, να βάλουν κάμερες μέσα στην Τάξη, μάλλον βλέπουν μόνο καρτούν. Κάτι σαν την εικόνα- σκίτσο που ανάρτησα ως συνοδευτικό του κειμένου μου και που τα δείχνει όλα καλοστημένα, ιδανικά και τέλεια, όπως φαντάζονται εκείνοι. Και έχουν, λοιπόν, την εντύπωση αυτά τα… «μεγάλα κεφάλια» πως η Τάξη είναι κάτι σαν φανταστικός χώρος με στρατιωτάκια αγέλαστα, ακούνητα, αμίλητα και… αόρατα. Προπαντός αόρατα. Και σίγουρα στρατιωτάκια… Ή, μάλλον, ούτε στρατιωτάκια. Επειδή και οι στρατιώτες κάποτε σκέπτονται, κρίνουν, αντιδρούν, έχουν δικαιώματα προσωπικών δεδομένων και ελευθερίας… Πιόνια. Αυτή είναι η καλύτερη λέξη. Πιόνια θεωρούν τα παιδιά. Οι εν λόγω «Ανώτεροι λειτουργοί» μάλλον την τάξη ενός σχολείου τη φαντάστηκαν κάτι σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι με ψεύτικες φιγούρες που παίζουν όπως θέλει ο χειριστής του. Γιατί υπάρχουν και χειριστές που θα ρυθμίζουν όλη αυτή την… κατάσταση. Οι γονείς, ας πούμε; Με την όποια παιδεία έχουν ή δεν έχουν. Με όσο καλές ή τις χειρότερες προθέσεις τους. Όχι μόνο για τον δάσκαλο, αλλά και για των άλλων τα παιδιά. Με όση διαστροφή μπορεί να έχουν σε κάποιες περιπτώσεις μερικοί από αυτούς. Και μη μου πείτε ότι όλοι ξαφνικά ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία με γονείς πάντα σωστούς, καλούς και… ηθικούς. Και, φυσικά, θα παίρνουν μέρος στο παιχνίδι, με την άδεια και τις ευλογίες ενός ολόκληρου Υπουργείου Παιδείας και... Πολιτισμού. Μαζί τους θα είναι θεατές- χειριστές του ανόσιου αυτού παιχνιδιού εις βάρος των παιδιών και όσοι άλλοι θα έχουν βρεθεί εκείνη την ώρα στο σπίτι από όπου παρακολουθείται το… μάθημα. (Τυχαία; Δε νομίζω...) Παππούδες και γιαγιάδες; Θείοι και θείες; Η κομμώτρια της μαμάς; Ο φίλος του παππού που ήρθε για επίσκεψη; Η θείτσα της γωνίας που ήρθε για καφέ και κουτσομπολιό; Ο κρυφός παιδεραστής; Ε; Το σκέφτηκε κανείς; Σκέτη ανατριχίλα… Και τα πιόνια, εκτός από τον έρημο δάσκαλο, που μόνο τη δουλειά- αποστολή του δε θα μπορεί να κάνει, πιόνια αδύναμα και κούκλες άψυχες του παιχνιδιού, τα τρυφερά θύματα, θα νοούνται όλοι οι μαθητές μια τάξης. Τα παιδιά μας. Ναι, άψυχα. Κούκλες καλοστημένες για ένα παράλογο και ανήθικο παιχνίδι, ένα κακόβουλο αστείο εις βάρος τους, μια επικίνδυνη υπόθεση που θα αρρωσταίνει σιγά σιγά τις πιο τρυφερές ψυχούλες της γης. Αλήθεια, ποιος το σκέφτηκε όλο αυτό; Αλήθεια σκέφτηκε; Και πώς το σκέφτηκε; Όλο αυτό με τις κάμερες μέσα στην αίθουσα μόνο μίσος για τη διδασκαλία εμπνέει. Και ασέβεια για την υπόσταση και ζωή των παιδιών μας. Μα πώς σκέφτηκαν κάτι τέτοιο; Και γιατί; Δεν υπάρχει απάντηση σωστή. Δυστυχώς! Το σχολείο δεν είναι θέατρο και η Τάξη δεν είναι κινηματογραφικό πλατό. Η κάθε τάξη φιλοξενεί μικρές ζωντανές υπάρξεις. Τα πιο τρυφερά πλάσματα. Έχετε σκεφτεί τις επιπτώσεις όλου αυτού του πειράματος εις βάρους των παιδιών; Έβαλα την εικόνα- σκίτσο και για μια ακόμα υπενθύμιση. Ότι τα πρόσωπα των παιδιών δεν πρέπει επ ουδενί να βγαίνουν στο διαδίκτυο. Για την προστασία τους. Έχουν ψηφιστεί και νόμοι για αυτό. Για τα κινητά, τις κάμερες, τις οθόνες, την κυκλοφορία φωτογραφιών τους στο διαδίκτυο. Έχει βγάλει και η αστυνομία τόσες ανακοινώσεις- συμβουλές και προς τους γονείς κατά καιρούς. Τώρα, πώς έρχεται μια Υπουργός ή όποιος άλλος ενήλικας και αίρει αυτή την προστασία των παιδιών; Με ποια φιλοσοφία καταπατείται το δικαίωμα των προσωπικών δεδομένων των παιδιών πρώτα. Και μετά, όλων μας; Γιατί, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, ως ελεύθερος πολίτης που είμαι αυτού του Δημοκρατικού Κράτους, πώς καταπατούνται και τα δικά μου δικαιώματα; Να νιώθω κι εγώ, ο εκπαιδευτικός, προστατευμένος; Κανενός τα προσωπικά δεδομένα δεν μπορούν να δοθούν δημόσια. Ούτε των εκπαιδευτικών, που έχουν και αυτοί προσωπική ζωή και δικαιώματα. Πόσο μάλλον των παιδιών… Έχετε κατανοήσει, σπουδαίοι μου κύριοι, εσείς που σκεφτήκατε αυτό με τις κάμερες πόσο άνετα εξυπηρετείτε τους σκοπούς του κάθε ανώμαλου και παιδεραστή; Που τώρα θα μπορεί άνετα να μαζεύει πληροφορίες, να καταγράφει εικόνες, να βιντεοσκοπεί με την ησυχία του τα αυριανά του θύματα; Γιατί, δυστυχώς, ξεχάσατε πως δε ζούμε σε ιδανική κοινωνία όπου όλοι είναι άκακοι… και απλά να κουτσομπολέψουν κάτι. Πώς δίνετε τα παιδιά όλων, τόσο άνετα, σαν θύματα της επόμενης μέρας; Μέσα από την ίδια τους την τάξη, όπου θα έπρεπε να αισθάνονται τη μεγαλύτερη ασφάλεια; Πώς δίνετε, επίσης, τον δύσκολο μαθητή σε εικόνα στον γονιό που περιμένει μετά να τον κακοποιήσει οικτρά, επειδή δεν απάντησε κάτι; Και ας μην πούμε αυτά τα ακραία. Κάτι πιο συνηθισμένο και ίσως να γίνει από όλους, ακόμα και από τους πιο καλοπροαίρετους γονείς (και όσους άλλους βλέπουν την ώρα του μαθήματος στην τάξη) και μη μου πείτε ότι δε θα γίνει, είναι ο άσχημος σχολιασμός και η κριτική. Γιατί, ναι θα υπάρξουν πάρα πολλοί που θα καραδοκούν κακόβουλα να παρακολουθήσουν την "εκπομπή"για να μαζέψουν "υλικό" για τον καφέ με την γειτόνισσα. Όχι όλοι. Σίγουρα υπάρχουν ακόμα και ευγενικοί άνθρωποι. Αλλά... είναι σπάνιοι. Αυτοί, λοιπόν, οι κουτσομπόληδες ενήλικες θα είναι έτοιμοι για κάθε σχολιασμό και κριτική. Για τον δάσκαλο πρώτα. Που είναι και αυτός άνθρωπος αν δεν καταλάβατε. Και θα δέχεται ελεύθερα Bullying από τον οποιονδήποτε. Πώς καθόταν έτσι. Τι φορούσε. Πόσο χοντρός ή άσχημος ή στραβοκάνης ήταν. Αν μιλούσε αργά ή γρήγορα. Αν κούτσαινε… Αν… Πολλά "αν"... Και μετά, θα αρχίζουν τον σχολιασμό και την κριτική όλων των μαθητών που επίσης θα δέχονται ελεύθερα Bullying από τους γονείς και τον οποιονδήποτε άλλο. Και μη μου πείτε πως δε θα το πράξουν; Για όσα έκανε ο κάθε μαθητής, είπε ή δεν είπε. Αν συγκρινόταν ή όχι με τον άλλο, αν είπε λάθος, αν δεν έδειξε γενικά την εικόνα που αυτοί θα ήθελαν να παρουσιάζει, αν είναι χοντρός, αν ψευδίζει, αν χαζεύει, αν έχει πρόβλημα μνήμης, αν έχει μαθησιακές δυσκολίες, διανοητική υστέρηση, πρόβλημα κινητικό και πάει λέγοντας… Αλήθεια, όλα αυτά τα έχετε σκεφτεί; Αν, ναι, τότε τι προσπαθείτε να κάνετε; Να καταστραφεί η παιδική ηλικία; Να μεγαλώσουμε παιδιά προβληματικά; Να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα; Να δέχονται βία από όλους, παντού; Να γίνουν δημόσιο θέαμα στον κάθε βλάκα ή άρρωστο ψυχικά; Να μην μπορούν να σταθούν πουθενά μόλις βγαίνουν από τις τάξεις; Να έχουμε αυτοκτονίες ανηλίκων, μήπως; Απλά, λέω, μη και πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Γιατί, εκτός όλων των νόμων που καταπατούνται ασύστολα ερήμην μου και ερήμην όλων όσων αφορά η ζωή των παιδιών, (των γονέων, των εκπαιδευτικών και παιδοψυχολόγων), ή μάλλον (και αυτό είναι το χειρότερο), χωρίς να λάβουν καθόλου υπόψη τις δικές μας απόψεις, με απασχολεί σοβαρά και ένα άλλο θέμα. Σε αυτό που αφορά το τι είναι μια πραγματική Τάξη και όχι αυτή του όμορφου σκίτσου και πώς λειτουργεί… Θα επανέλθω. © Τα Μυστικά του Ήλιου ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΟΥ
Λόγω των δύσκολων ημερών που ζούμε τα παιδιά της Ε΄Δημοτικού παρακολουθούν τα μαθήματα από το σχολικό μας site. Ευχαριστώ! Κάποτε, σε κάποιο σχολείο μια δασκάλα καυχιόταν με περηφάνια πολλών καρατίων ότι δε διαβάζει τίποτα… Μετά από μέρες, η ίδια, βρέθηκε στο γραφείο να ουρλιάζει αγανακτισμένη που τα παιδιά της Τάξης της έρχονταν συνεχώς αδιάβαστα. Όχι ότι μπορεί να έχει απόλυτη σχέση αυτό, επειδή όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουμε αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση αρκετές φορές. Εμένα απλά μου ήρθε αυθόρμητα η σκέψη: «Γιατί αγανακτείς, συνάδερφε; Εσύ, πριν λίγες μέρες καυχιόσουν με ύφος σπουδαίο και πομπώδες ότι δεν πιάνεις βιβλίο στα χέρια σου. Τι σε χαλάει στα παιδιά, που στο κάτω- κάτω έκαναν ό,τι έκανες;» Κάποτε, κάποιοι εκπαιδευτικοί μιλούσαν για κάποια παλιά βιβλία… «Σκουπίδια», τα είπαν. Έψαξα με περιέργεια να δω τι είδους βιβλία ήσαν τόσο απεχθή. Ανάμεσά τους… ο «Τρελαντώνης» της Π. Δέλτα, το «Είκοσι και μία λεύγες κάτω από τη Θάλασσα» του Ι. Βερν, «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου… Απόρησα. Ήταν λέει δώρα από παλιά έκδοσή τους… Ε, και; Ποια η φιλοσοφία; Έχω παλιά βιβλία-θησαυρούς στη βιβλιοθήκη μου, χρόνια ολόκληρα. Με πολυτονικό, με παλιά γραμματική, με παλιές εικονογραφήσεις… Ε, και; Για μένα αποτελούν κειμήλιο και συχνά πυκνά θυμάμαι ώρες όμορφες που πέρασα μαζί τους. Υπάρχουν και νέα βιβλία πολλά. Αξιόλογων συγγραφέων. Παραμύθια με εικονογράφηση illustration ονειρεμένη. Με παιχνίδια και αυτοκόλλητα και σελίδες που ανοίγουν σε κάστρα και πολιτείες φανταστικές. Ναι. Μα το παιδί δεν έχει τόσο ανάγκη το καινούριο, που μπορεί τελικά να αποδειχτεί ένας αέρας, χωρίς νόημα και κανένα μήνυμα. Το παιδί καταρχάς πρέπει να μάθει να σέβεται το έντυπο και προπαντός τη γραφή. Να μυρίζει το χαρτί με ευχαρίστηση, να αγαπήσει τόσο τον απίθανο σύντροφό του, που να κοιμάται μαζί του, να το βάζει κάτω από το μαξιλάρι του για να το νιώθει και να το χαίρεται. Το παιδί πρέπει να κατανοήσει πρώτα από όλα τι σημαίνει ένα βιβλίο. Πόσο δύσκολο ήταν κάποτε να αποκτήσεις ένα, πόσο εύκολο στις μέρες μας, αλλά αζήτητο λόγω έλλειψης της βασικότερης και σπουδαιότερης έκφρασης της παιδείας. Το παιδί πρέπει να φτάσει στο σημείο να αναζητά ένα βιβλίο λαίμαργα, όσο και η πιο αγαπημένη του λιχουδιά, να το βλέπει από το βιτρίνα και να τρέχει με λαχτάρα, να το χαϊδεύει με τρυφερότητα, να το καμαρώνει και να περηφανεύεται που έχει διαβάσει… και πόσα έχει διαβάσει… και για άλλα που έχει προγραμματίσει να διαβάσει… Ωωω… Πώς όμως; Όταν ο γονιός δεν έχει καμιά εκτίμηση στο βιβλίο, αλλά το θεωρεί σαν απαραίτητο εργαλείο σχολικό και τίποτα άλλο, όταν σκίζει μπροστά του παραμύθι προηγούμενου χρόνου και το βάζει στη φωτιά για παρανάλωμα, (παλιά μου τραύματα)… όταν ο εκπαιδευτικός δε διαβάζει τίποτα απολύτως και δεν ενημερώνεται για όσα αφορούν τη γραφή και τη λογοτεχνία, το βιβλίο καταντά να γίνεται ένας βραχνάς και μια κατάντια. Βραχνάς και είδος εξαναγκαστικών βασανιστηρίων για το παιδί, είδος αποστροφής για τον δάσκαλο, που όμως με το ζόρι και χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις, πιο πολύ χωρίς την απαραίτητη πνοή και ζέση ψυχής, πρέπει αναγκαστικά να διδάξει ποίηση, λογοτεχνία, δημιουργική γραφή (έκθεση)… Και σημειώστε, τότε, είναι και απόλυτα αυστηρός και αδέκαστος στη βαθμολογία του φτωχού στην έκφραση μαθητή του… (Το έχω πάθει). Κι όμως, ένα βιβλίο είναι ένας θησαυρός αδιαμφισβήτητος, ένας δρόμος, μια έκφραση ελευθερίας, ένας τρόπος ψυχανάλυσης και κατανόησης… Πόσο μάλλον, ένας δρόμος ολόκληρος στρωμένος με αμέτρητα βιβλία, που ίσως καταφέρει να μας κάνει πιο σκεπτόμενους, αληθινούς, με πραγματικά συναισθήματα, πιο ανθρώπινους, πιο φιλικούς, πιο καθαρούς… Υπάρχουν και βιβλία παγίδες. Ναι. Υπάρχουν. Και στα παραμύθια. Μα, αν δεν έχεις διαβάσει, αν δεν έχεις ψάξει, γίνεται κάτι ανεπανόρθωτο. Για χάρη της εντύπωσης, για να πεις ότι ξέρεις, ότι γνωρίζεις πολλά, ο κίνδυνος είναι να βγάλεις βιβλία θησαυρούς για άχρηστα, ακόμα και έργα κλασικών συγγραφέων (πόσο τραγικό) και να προωθήσεις άλλα, έτσι, γιατί σου φάνηκαν όμορφα και… γνωστά στη διαφήμιση… Η πραγματική κουλτούρα, φίλε μου, ξέρει να αναγνωρίζει την ποιότητα και στο παλιό, το απλό και απέριττο, ακόμα και σε ένα όχι πολύ γνωστό στους πολλούς των.. εντυπώσεων, η πραγματική κουλτούρα δεν παίζει με τις ετικέτες, αλλά δίνει σημασία στην ουσία. Ναι, υπάρχουν βιβλία τραγικά και επικίνδυνα (μιλώντας για τα παιδιά), υπάρχουν και πολλά άχρηστα που διαφημίζονται ανελλιπώς. Αλλά τα περισσότερα είναι σπουδαία, γραμμένα από ανθρώπους του πνεύματος, με γνώσεις, ενσυναίσθηση, παιδαγωγικές αντιλήψεις, πείρα, καρδιά… Και, προς Θεού! Μη χαρακτηρίσεις πάλι, ποτέ, κλασικά έργα για σκουπίδια… Αυτό είναι τραγικό και έλλειψη πολιτισμικού και πολιτιστικού υπόβαθρου… Για να αγαπήσουν τα παιδιά το βιβλίο, ένας τρόπος υπάρχει. Να το έχουμε πρώτα αγαπήσει, σεβαστεί και διαβάσει εμείς… Αλλιώς, γιατί κατηγορούμε τα παιδιά μας; Υπάρχει πρόγραμμα στις μαιευτικές, ώστε τα μωρά να ξεκινούν την πορεία τους στον κόσμο με ένα βιβλίο στο χέρι; Αστείο… Εμάς πρέπει να μας βλέπουν με ένα βιβλίο στο χέρι… Και τότε, σίγουρα, θα λαχταρήσουν να αντιγράψουν το καλό… Έτσι κάνουν πάντα τα παιδιά. Δεν ακούν! Αντιγράφουν, όμως!... © Τα Μυστικά του Ήλιου |
Λίγα
|